بنام خدای بزرگ
سلام دوستان خوب، شرمنده حضورتان هستم که مطلبی را نمی نویسم. راستش گرفتاری ها امان نمی دهد خیلی در این یک ماهه درگیر بودم. اصلا نفهمیدم چگونه گذشت. نوشتن جواب داورهای مقالات ارسالی به ژورنال ها کار وقت گیری است مخصوصا که کارهای دانشجویان ارشد است و آن ها بعد از گذشت یک سال که جواب داورها باید نوشته شوند، نیستند و بهترینشان نیز اکثر مطالب را به فراموشی سپرده اند خلاصه علی می ماند و حوضش! باید کارها را دوباره مرور کرده و نکات مورد نظر داوران را مرتب کرد، آنهم دست تنها.   برای من که باید مقداری هم باید برای  زن و بچه و فک و فامیلها وقت بگذارم،  همواره شکایت برو بچه های فامیل را دارم که  تو بما سر نمی زنی و مثلا کلفت شده ای و الخ. دو هفته پیش قرائت قرآن را قرار بود خانه پدری بگیریم. اما تا لحظه شروع من متوجه نشده بودم که نوبت ماست و کلی شرمنده همولایتی ها شدیم که چه بد میزبانی در آن شب بودیم. جلسه قرآنمان به سوره فاطر رسیده است و این هفته این دو سه آیه اول سوره فاطر که در مورد فرشتگان است خیلی به دل می نشست و آرامش به انسان می داد. سال 89 دارد به انتها می رسد نمی دانم مطلب دیگری بنگارم یا نه اما اگر ننوشتم عید را تبریک بگویم. از مهمترین کارهایی که امسال انجام دادم این بود که توانستم پروژه 54 واحدی اندیشه را از پیمانکار تحویل گرفته و به صاحبان منازل که همکاران خودمان بودند تحویل دهیم. اگرچه خیلی احساس خوبی دارم که بعد از 55 ماه توانستم این سه برج را به اتمام برسانیم اما از آن مهمتر تجربه ای است که بدست آمده است. هر کس دنبال منفعت خویش است از پیمانکار گرفته تا همکاران و من به عنوان رئیس هیات مدیره تعاونی مسکن و سایر همکاران هیات مدیره در حد توان و شاید هم 10 برابر بیشتر وقت گذاشتیم  اما پیمانکار عصبانی که حقش داده نشده و همکاران شاکی که چرا فلان عیب اصلاح نشده و تجربه این 55 ماه این است رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس/// گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت!! یا حق

بنام خدا

سلام دوستان خوب

فیلم به رنگ ارغوان حاتمی کیا را خریدم و آن را دیدم. اگرچه دلم می خواست آن را در سینما ببینم اما فکر کنم اینجوری هم بد نیست که در خانه بنشینی و یک فیلم را ببینی. قطعا جذابیت سینما را ندارد اما برای منی که از بیوقتی رنج می برم بازم دیدن فیلم جای شکر دارد. بالاخره اینجوری هم می توان به سینمای مملکت کمک کرد.
اما این که فیلم اجازه پخش نداشته علتش معلوم است وارد شده به حوزه بچه های اطلاعات که معمولا کسی هم به سراغ آنان نمی رود. یک بار حاتمی کیا در آزانش شیشه ای تا حدودی به این حوزه سرکی کشیده بود( شخصیت رضا کیانیان )، اما این بار اصل موضوع یکی از این هاست و بالاخره حساسیت هم راجع بع آنها بالاست به همین خاطر شاید مدتی فیلم را توقیف کردند. اما به هر صورت حاتمی کیا در این فیلم قصه اش را خوب تعریف می کند و بیننده را تا آخر در پای گیرنده نگه می دارد. از عنصر تعلیق بخوبی کمک می گیرد. با یک طناب دار آغاز می کند و این گره کور را تا آخر به عنوان نخ تسبیح داستان نگه می دارد و وقتی که معلوم می شود شخصیت دختر فیلم در مسائل اطلاعاتی کاره ای نیست این سوال را تا آخر بی جواب می گذارد که پس چرا باید اعدام شود، که آخرش هم  معلوم می شود یک موضوع سرکاری است اما بخوبی از آن برای تعلیق بهره برده شده است. اما موضوع داستان بیشتر مرا یاد فیلم نقطه ضعف کار محمد رضا اعلامی می اندازد که در سال 62 ساخته شده و هنوز یکی از بهترین فیلم های ایشان است. نقطع ضغف نوشته آنتونیس ساماراکیس نویسنده بزرگ یونانی است و شاید بتوان گفت که به رنگ ارغوان یک برداشت آزاد از این فیلم محسوب می شود، اگرچه نقطه ضعف بطور کامل منطبق با آن ساخته شده بود. آخر کدام اداره اطلاعات است که یک جوان مجرد را مسئول پیگیری کارهای یک دختر جوان و زیبا می کند. هر نیروی ساده اطلاعاتی هم این را می فهمد که اینجا برای جوان یک نقطه ضعف وجود دارد و هر آن ممکن است بار دیگر بحث عشق و وظیفه پایش به میان آید و شخصیت مرد داستان ناخواسته عاشق دختر جوان گردد و باعث خرابکاری در وظایف اطلاعاتیش گردد. که همین موضوع باعث می شود که او در امر وظایفش خللی بوجود آید. اما این که این جوان بعد از اخراج که حالا باید خبرنگار یک رسانه بیگانه شده باشد  و خودش موضوع سوژه قرار گیرد باز بسیار دور از ذهن است.  شخصیت پردازی در این فیلم خوب کار نشده و بجز شخصیت اصلی بقیه بسیار ضعیف پرداخت شده است حتی شخصیت پدر دختر که  باید این ریسک را بخرج دهد و بعد از سالها جانش را به کف بگیرد و برای دیدن دخترش وارد مملکت شود از عجایب پرداخت نشده داستان است.  شخصیت رضا بابک همان کاراکتر رضا کیانیان در آژانس شیه ای است. شخصیت کوروش تهامی خیلی کمکی به روند داستان نمی کند اگرچه می توانست یکی از گره های کور فیلم باشد و با تحولی پرداخت شده مثل حالا زاید نباشد. یا حق

بنام خدای بی همتا
سلام دوستان
احتمال دارد  شما نام پاساژ خانبلوکی را که در خیابات عباس آباد اراک قرار دارد،  اگر در اراک زندگی کرده باشید شنیده باشید. خاطره ای که از زندگی این مرد می نویسم در باره اواخر عمر مرد است. نقل است که کلیه هایش را بر اثر بیماری از دست داد و دکتر های آن زمان برایش دیالیز تجویز نمودند. در اراک قدیم نیز که این دستگاه وجود نداشت و او مجبور به رفتن تهران  برا ی انجام دیالیز شد. حدودا در آنزمان هفت ساعتی در راه بوده و با مکافات خودش را به این دستگاه رسانده و خونش را تصفیه نمودند. وقتی ماجرا را فهمید که برای یک دیالیز باید هر هفته این مقدار اذیت شود و برود و برگردد به دکترش گفته اگر من دیالیز نکنم چقدر زنده می می مانم که او هم گفته  یک هفته و اگر دیالیز را ادامه دهید به شرطی که بهداشت کاملا رعایت گردد و فلان رژیم غذایی را مصرف نمایید می توانید ده دوازده سالی زنده بمانید. آقای خانبلوکی بعد از برگشت قید دیالیز را زد و در یک هفته باقی مانده هر چه دلش خواست خورد و هرکار را که می توانست انجام داد و سر هفته به دیار باقی شتافت!!
یا حق

سلام دوستان خوب. چند وقتی است که گرفتاری ها خیلی زیاد شده و
بیماری پسر برادرم آقا مصطفی فکر و ذکرمان را شدیدا تحت تاثیر قرار داده
است. تعاونی مسکن که با آنکه دارد به انتهای خود می رسد ولی مثل این که اول
دعواست. خلاصه اگر نمی نویسم و یا حتی نمی خوانم به خاطر گرفتاری هاست که
از فرط زیادی به این می ماند که نمی دانم ساعت 11 با یک نفر قرار دارم یا
ساعت یک با 11 نفر!!
دیروز برنامه کوهنوردی از آجری به لجور تغییر یافت
و برای بار دوم من به همراه گروه 11 نفری گوهنوردی دانشگاه اراک  عازم
لجور شدیم. لجور سومین دیواره بلند ایران است و طول دیواره آن 390 متر می
باشد که بعد از دیواره علم کوه و بیستون در مقام سوم قرار می گیرد. ارتفاع
کوه از سطح دریا 2700 می باشد و به غایت این کوه زیبا و با ابهت است و
البته صعود از آن راحت نمی باشد. لجور از طرف دیگر هم برای من مهم است که
در بالای روستای مادری ام یعنی اسکان قرار دارد. اسکانی ها برای این کوه
احترام ویژه ای قائل هستند و معتقدند که سالی به اندازه یک انگشت سبابه این
کوه بلند و سالی یک بند انگشت پهن می شود.  خاطرات دوران کودکی ام در
اسکان و در منزل دایی مهدی پشت سر هم از مقابل چشمانم رژه می رفتند و من در
بین راه فقط به این عمر تلف شده می نگریستم.  وجود همکار گرامی آقای مهندس
عباسی فر در گروه همواره به من آرامش خاصی می دهد و من می دانستم با وجود
این مرد توانا گروه مشکلی در صعود و فرود نخواهد داشت که در نهایت چنان
شد.  قسمتی از کوه در نزدیکی های قله را باید با کمک سیم بکسل های تعبیه
شده طی کرد که بدون آنها تقریبا صعود غیر ممکن است. اگر چه از مسیری می
توان بدون سیم بکسل هم صعود را انجام داد و کوهنوردان قدیمی معمولا آن مسیر
را طی می کردند. افراد حرفه ای هم سعی در صعود از دیواره را داشتند که
صحنه های دیدنی صعود آنان با گیره ها و طناب های کوهنوردی و دعا برای
سلامتیشان بود. مهندس عباسی فر می گفت این کوه تلفات زیادی داشته است و اگر
کسی مسیری را به اشتباه برود ممکن است دچار دردسر شود. البته این بیشتر
مربوط به زمستان هاست که ممکن است مسیر پاکوب  در زیر برف قرار گیرد. مهندس
عباسی فر و دوستانش پناهگاه بسیار خوبی را در بین راه با زحمت های فراوان
ایجاد کرده اند که واقعا باقیات صالحاتی است. چه کسی می تواند از آن شیب
زیاد و مسیر سخت کیسه سیمان 50 کیلویی یا رول های سنگین ایزوگام را بالا
ببرد. ساعت 11 و نیم برگشتیم و در کنار سراب اسکان سیر دل آب از چشمه آن
خوردیم. نسبت به سالهای گذشته آب چشمه کم شده بود اما ما به امید زنده ایم.
امید به باران و برف برای فراوانی آب از چشمه ی جوشان. امید به زایش
دوباره چشمه امید به زندگی. امیدی که دکتر نشوادیان 72 ساله  یا آقای کهن
دانی 74 ساله را با اقتدار به بالای قله می رساند...
یا حق

بنام خدا
دوستان گرامی سلام. ماه رمضان رفت و نمی دانم که آمرزیده شدیم یانه. امسال فکر کنم که به احتمال زیاد ماه در غروب امروز بسادگی باید قابل رویت باشد و از دعای خداحافظی با ماه رمضان که دیشب پخش معلوم است که بعد از سالها همه اتفاق نظر دارند که فردا عید سعید فطر است. آمدن آن بر همه شما مبارک. بعد از نماز عید معمولا دل انسان خیلی می شکند از همه‌ی شما التماس دعا دارم.  یک شعر نیمه کاره هم کار امروز است که اکثرش کپی کاری از کارهای دیگران است برایتان می نویسم:

یا رب تو چنان کن که در این دامگه عشق         در دام بیفتم که خراباتی و مستم
عاشق شده‌ام، می زده‌ام، سر به هوایم          ساقی تو رسان باده که مخمور الستم
عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت                    من عاشق روی توام و باده پرستم
نازم همه اسرار خم اندر خم مویت                 عهدیست که با زلف پریشان تو بستم
عید است بیا ساقی مجلس نظری کن            مخمور شراب توام و هستم و هستم.
یا حق 

بنام خدا
ماه رمضان شد می و میخانه برافتاد //// عیش و طرب و باده به وقت سحر افتاد

سلام دوستان، امیدوارم بتوانیم در این ماه قدری از غبار نشسته روی روح خویش  را به همت طرب های سحری با گرفتن جام باده از سبوی رمضان بشوییم و در عید فطر احساس نماییم که به فطرت پاک وجودی خویش نزدیکتر شده ایم.  برای من که تازه از سفر خانه خدا برگشته ام طبیعی است که مقداری از گرد و غبار روح را آنجا شسته باشم. به قول دکتر نشوادیان سفر حج با هیچ سفری در زندگی قابل مقایسه نیست و کسانی که به سرزمین وحی رفته اند نیز این مطلب را تایید می کنند. روزی روحانی کاراون می گفت مستحب است آدم خودش را به دیوار کعبه به چسپاند و از خدا طلب مغفرت نماید. تعداد زیادی از افراد از ملیت های مختلف مرتب این کار را انجام می دهند،  اگرچه این کار در تمتع بسیار سخت است اما در عمره می توان به سادگی این کار را انجام داد. روزی که طواف مستحبی را به اتمام رسانده بودم هوس انجام رساندن خویش به دیوار کعبه را کردم یواش یواش از بین جمعیت خودم را به دیوار کعبه مجاور با رکن یمانی رسانده و دست ها را بالا برده و سر روی دیوار گذاشتم. قبلا پرده به این بلندی نبود و دیوار کعبه قابل لمس اما امسال دیواری قابل دیدن نبود و پرده همه ی خانه را پوشانده بود. سر را به پرده چسپاندم عطر خوش گلاب قمصر کاشان را استشمام کردم و چه حضی می داد. احساس کردم سر روی دامن مادرم گرفته ام و می توانم درد دل کنم. حالا سر روی دامن خدا گذاشته ام و گریه مگر آدم را می گذارد. فقط هق هق گریه و دیگر هیچ. دستان خدا را احساس می کردم که دو دستم را گرفته اند، حال بسیار خوشی داشتم به همین جهت نوشتم تا شما هم اگر قسمت شد و رفتید امتحان کنید. یا حق