بنام خدا
سلام دوستان خوب. حلول ماه مبارک رمضان بر شما عزیزان مبارک باد. امیدوارم در این ماه فرصتی پیش بیاید که غبار گناه و آلودگی را از تن به عبادت و بندگی بزداییم. ماه رمضان از ماه‌های دوست داشتنی است. وقتی که آدم چند صباحی روزه می‌گیرد بابت هر مسئله ساده‌ای اشکش سرازیر می شود. اصلا آدم دل نازک‌تر می شود. برایم در وقت افطار و سحر دعا کنید. هر وقت دلمان شکست و اشک‌هایمان بر روی گونه آبر‌اهی را باز کرد برای یکدیگر دعا کنیم.

بالاخره کار دولت احمدی نژاد چند روز دیگر به پایان می رسد و آقای روحانی با دولت جدید سکان اجرایی کشور را بدست خواهد گرفت. در باره این‌که دولت آقای احمدی‌نژاد موفق بوده یا نه حرف و حدیث بسیار است. می توان گفت از منفی بی‌نهایت تا مثبت بی‌نهایت ما نقد و تحلیل داریم. روزنامه کیهان و صدا و سیما آن را خدمت‌گزارترین دولت تاریخ می‌خوانند و از این طرف روزنامه های اصلاح‌طلب انتقادهای جدی دارند.  اما من به عنوان یک عضو هیات علمی گروه ریاضی برای خودم شاخص های را  دارم که با استفاده از ان فارغ ار حب و بغض بتوانم به تحلیل دولت احمدی نژاد بپردازم. من ابتدا  به بحث اقتصادی می پردازم و بعد به مسائل فرهنگی.

 از نظر اقتصادی چیزی نزدیک به 700 میلیارد دلار ماحصل فروش نفت این دولت است که کمی بیش از 60 درصد فروش نفت تاریخ این مرز و بوم از زمان مظفرالدین شاه تا کنون است. از صندوق ذخیره ارزی که اقای خاتمی تحویل این دولت داده مبلغی بین 15 الی 30 میلیارد دلار نیز تقدیم آقای احمدی نژاد شده است. آیا این دولت توانسته تعداد‌کارخانه های این مملکت را دو برابر کند؟ آیا توانسته تعداد شاغلان این آب و خاک را دو برابر کند؟ آیا توانسته تولید ناخالص ملی را دو برابر کند؟ آیا توانسته تورم را نصف کند؟ آیا توانسته سود بانکی را کاهش دهد. می توان هزاران شاخص را اینجا ردیف کرد و به تحلیل آن پرداخت. اما خدا و پیغمبری انچه که در این باره می توان گفت علی رغم تبلیغات وسیع شاخص قابل دفاع برای عملکرد دولت زیاد در دسترس نیست. سید محمد خاتمی گوشت را چهار هزار و چهارصد تومان تحویل این دولت داد و حالا روحانی با بیش از سی هزار تومان دارد تحویل می گیرد! آقای دکتر نیلی متوسط تولید شغل  از سال 85 تا نود را 14000 شغل در سال اعلام می کند و آفایان دولت ادعای تولید میلیون‌ها شغل را دارند. واقعیت آنست که شغل در این مملکت زیاد نیست زیرا کار تولید بر روی مدار خودش قرار ندارد. در زمان سید محمد خاتمی در همین عسلویه روزی هفتاد‌هزار نفر کارت می زدند و الان به زور می‌توان گفت که 5000 نفر در حال کار هستند. متوسط تولید شغل آقای خاتمی با فروش نفت زیر 180 میلیارد دلار در 8 سال سالانه 700 هزار شغل بوده است!  فاز‌های نیمه تمام پارس جنوبی که باید همه آن‌ها راه‌اندازی می شد دل آدم را بدرد می‌آورد. وقتی که در همین حوزه حریف ناجوانمرد قطری 180 میلیارد دلار بیشتر از ما درحوزه مشترک برداشت نفت داشته و حالا با همین پول‌ها در سوریه و سایر جاها جولان می دهد. در حوزه نفتی مشترک ایران و عربستان حریف عرب بیش از 100 میلیارد دلار برداشت داشته و تازه با برداشت بیشتر طرف مقابل، جاذبه زمین هم با کمک آنها خواهد رفت و سرمایه این مملکت مفت به چنگ بیگانگان عربی می افتد. حتی در حوزه مشترک با عراق هم آن‌ها بیش از ما برداشت دارند. نمی دانم چرا کسی بررسی نمی کند که چرا شرکتی که با 100 هزار تومان سرمایه اولیه احداث شده است بعد از 17 روز از تاسیس خویش 5 میلیارد دلار پروژه از پارس جنوبی تحویل می گیرد و حالا فقط 30 درصد آن را انجام داده و کسی به او کاری ندارد (روزنامه شرق زمان انتخابات امسال). وقتی آقای خاتمی دولت را تحویل داد دون پایه ترین کارمندان و کارگران با وام‌های دیافتی خودرو تحویل گرفتند و خیلی‌ها ماشین دار شدند. الان یک کارمند چند سال باید پس انداز کند تا بتواند یک پراید 17 میلیونی بخرد!!. ادامه دارد. یا حق

بنام خدا

چند وقت پیش جناب آقای مصطفی کاظمی از بازماندگان خط ایثار و شهادت یک نسخه از اولین کتاب خویش را  که بازنویسی خاطرات فتح قله شیاکوه است، از طریق برادرم مرتضی بدستم رساند و البته از طرف خویش آن را امضاء کرده بود و به بنده نیز اظهار لطف بسیار نموده بود. من کتاب را شروع کردم و در کمتر از یک هفته آن را به انتها رساندم.  خواندن خاطرات جنگ برای کسانی که آن دوره ها را گذرانده‌اند حالت خاصی دارد.  یک بازگشت به گذشته! و یک مرور دوران پر فراز و نشیب جنگ! نمی دانم یادتان هست فیلم سفر به چزابه رسول ملاقلی‌پور خدا بیامرز را؟ در یک سکانس قهرمان فیلم (فرهاد اصلانی) با موبایل به خاطرات خود و به جبهه می رود. یکی از شهدا می پرسد این تلفن است و قهرمان فیلم می گوید آری و او شماره منزل خود را در زیر رگبارهای دشمن  می گیرد و در پشت تلفن به او گفته می شود که منزل شهید( اسم خودش)  را گرفته است! و او که هنوز زنده است می گوید این خراب است منزل شهید را گرفته!  این رفتن به خاطرات با وسایل امروزی را خیلی می پسندم.

قله شیاکوه برای اراکی‌ها نام آشنایی است. خیابانی در اراک به نام  فتح شیاکوه وجود دارد. که بچه‌های این شهر آن را آزاد کرده‌اند و افتخار این پیروزی بنام آنان ثبت است.  در کتاب آقای کاظمی خط سیر داستان خیلی روان جلو می رود. اعزام و آموزشی و رفتن به جبهه و رفتن به عملیات و بدست آوردن پیروزی و فتح قله شیا‌کو و بعد حراست از قله و دفع پاتک‌های پیاپی دشمن و شهید شدن سلسله‌وار جان برکفان و پرپر شدن گلهای این آب و خاک جهت حفظ و حراست از گوشه‌ای بسیار مهم از نظر نظامی!  برای مصطفی همین پیروزی و همین حفظ و حراست از قله استراتژیک همه امداد الهی است! او یک فرد مذهبی است و واقعا آدم احساس می کند از سر اخلاص و به قصد قربت قدم در راه بی بازگشت گداشته است. دروغی در نوشته‌اش نیست، تحلیل‌هایش بر اساس دید خودش است. وقتی از هنرمندان گله می کند که لحظه‌های ناب  جهاد و شهادت را به تصویر نکشیده‌اند نشان می دهد با فیلم سینما در دهه شصت دمخور نبوده وگرنه کیست که نداند حاتمی کیا در دیده‌بان و  مخصوصا مهاجر شهادت و سیر الی الله را با پرواز مهاجر به زیباترین حالت به تصویر کشیده است. رسول ملاقلی پور در پرواز در شب شهادت مهدی نریمان فرمانده گردان کمیل با لب تشنه و آهنگ سقای دشت کربلا ابوالفضل به تمام معنا به زیبایی فیلم گرفته است. حمید نژاد در هور در آتش عرفان و شهادت را به اوج می رساند. حتی باشو بیضایی لحظه‌های نابی از ایران دوستی و جنگ را کنار هم قرار داده است.  عجیب است که خاک سرخ را شاید ندیده است. به قول آقای دکتر اژه‌ای سریال خاک سرخ حاتمی کیا سند شرافت یک ملت است!

برای مصطفی جنگ همه‌اش نبرد با شیطان و دست نیاز به سوی خداست. به همین خاطر وقتی قرار است پایش قطع گردد دست نیاز و تمنا به‌سوی خدا دراز می‌شود و مگر  امکان دارد برای کسی که تمام وجودش نیاز شده‌است استجابت اتفاق نیفتد. او بخاطر دعا‌های خالصش از طرف حضرت حق مورد لطف قرار می گیرد و در دو معجزه‌ پیاپی سلامتی اش را باز می یابد تا دوباره قدم در راه بگدارد. او یک کوه‌نورد است و همین کوهنوردی‌اش باعث زنده ماندنش می‌شود. کسی که با کوه انس می گیرد کوه بالهای حراستش را برای او باز می کند و او را از بلایا حفظ می کند. عکس های آخر  بر فراز آرارات و کلیمانجارو معجزه‌ شفا یافتن جانبازی است که دعاهایش به تیر اجابت خورده است.   رساندن انتهای کتابش به دیدار با بنیانگذار جمهوری اسلامی هوشمندانه انتخاب شده و به زیبایی سرگذشتش افزده است. فقط ندانستم چرا نام این کتاب صخره‌های خاموش است که اگر صخره‌های خونین یا صخره های آسمانی بود شاید بهتر بود که از آن صخره‌‌ها تعداد زیای در حدود هفتاد جوان برومند راه بسوی آسمان گشودند. به امید خواندن ادامه خاطرات او. یا حق