به نام خدا

اول ماه مهر از راه رسید امروز صبح نیکان هم مدرسه ای شد و او را به دبستان رساندیم. تمام خاطرات دبستان به سرعت از جلوی چشمم گذشت و یاد دبستان اقبال آشتیانی روستای قره بنیاد افتادم و می دانم که این خاطرات  هرگز فراموش نخواهد شد. حوصله نوشتن ادامه دماوند را نیز نداشتم. از جایی از دنیای اینترنت شعر زیر را پیدا کردم برایتان گذاشتم. امیدوارم بد نباشد.
اولین روز دبستان بازگرد
کودکیها شاد و خندان بازگرد

بازگرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسب های چوبکی

خاطرات کودکی زیبا ترند
یادگاران کهن مانا ترند

درسهای سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه و خروس
روبه مکار و دزد چاپلوس

کاکلی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانی برایش موش بود

روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است

با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می درید

تا درون نیمکت جا می شدیم
ما پر از تصمیم کبرا می شدیم

پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه هایش درد داشت

گرمی دستانمان از آه بود
برگ دفترهامان به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی بابا روی برگ

همکلاسی های من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید

همکلاسی های درس و رنج و کار
بچه های جامه های وصله دار

کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
جمع بودن بود و تفریقی نبود

کاش می شد باز کوچک میشدیم
لااقل یک روز کودک میشدیم

یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچها که بودش روی دوش

ای معلم نام و هم یادت به خیر
یاد درس آب و بابایت به خیر

ای دبستانی ترین احساس من
باز گرد این مشق ها را خط بزن

شعر از : محمد علی حریری جهرمی

بنام آن ید طولا خدای خالق دانا که من او را همیشه دوست می دارم.
بنام آن خدای خوب خدای مهربان من، که درهر لحظه او یار است و من او را ز جانم دوست تر  دارم.

چند وقتی است که احساس می کنم به شدت هنگ کرده ام و نوشتن برایم سخت شده است. هرکاری می کنم نمی توانم قطعه شعر زیر را که شروع کرده ام تمام کنم. دیروز به قله راسوند در 35 کیلومتری جنوب غربی اراک رفتم و دیدن لاله های واژگون در ارتفاعات بالای 3000 متر چه حظی داشت. در جایی که ایستاده بودم شهر آستانه و شازند و مهاجران و همه روستاها پیدا بودند مخصوصا روستای پدری قره بنیاد و روستای مادری اسکان. اگر هوا تمیز بود قطعا الوند و دماوند هم بسادگی قابل رویت بودند. فقط شعر را می نویسم و بقیه اش را با شما.

ای شبم بی روی تو تاریک و سرد
سبزه زار زندگیم گشته رزد
لب فروبستن سفارش می شود
وانگویم شرح هجران شرح درد؟
در غبارم در بیابان غمت
بر سر آئینه ام بنشسته گرد
عدل و انصافی دگر در کار نیست
شاکی ام از نامساوات نبرد...

یا حق

بنام آن که تصویرش به جان است
که جان با نام او در آستان است

داشتم گزیده اشعار مرحوم قیصر امین پور را ورق می زدم رسیدم به شعر:  ناگهان دیدم سرم آتش گرفت/ سوختم خاکسترم آتش گرفت. بدجوری این شعر وجودم را لرزاند و در شلوغی این روز درگذشت رسول الله شروع به نوشتن شعر زیر کردم و البته از اشعار بزرگ مردان این مرز بوم نیز یک دوبیتی را قرض نمودم. مخصوصا این دو بیت: اتش عشقش چو در ما در گرفت/ هر دو عالم را به یک دم سوختیم// مانده بود از آتش عشقش دلی/ برق دیگر جست و آن هم سوختیم.  الان شاعر این دو بیت زیبا را در خاطر ندارم شاید کمال خجندی باشد. این هم بخاطر گوش دادن نوار های گل های رنگارنگ رادیو است که از کارهای مورد علاقه من است.

ناگهان دیدم جهان آتش گرفت                  دفتر راز نهان آتش گرفت
رسم بد عهدی ایام و شباب                    در گذرگاه زمان آتش گرفت
آتش عشقت چو در ما در گرفت                هر دو عالم یک زمان آتش گرفت
مانده بود از آتش عشقت دلی                برق دیگر جست و آن آتش گرفت
داستان عاشقی ام راست بود                داستان راستان آتش گرفت
این عدالت های تقسیم ریال                    در تورم های آن آتش گرفت
عاشقان آهی زدند بر عاقلان                  دودمان عاقلان آتش گرفت
تیرهای ترکش سوته دلان                     خیمه گاه ظالمان آتش گرفت
کاروان رفته است فکر چاره باش‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏            های و هو با ساربان آتش گرفت
                         ای دل غافل علی را بازگو
                         آتش آمد عمق جان آتش گرفت
7/12/87
یا حق

   

                                                یا رب از ابر هدایت برسان بارانی......

خدایا صد هزار مرتبه شکرت که دوباره باران رساندی و ما را از وحشت قحطی و نداری تا حدودی رهانیدی. اکثر اهالی روستای ما یعنی همین قره بنیاد دوره گردند. مرحوم پدرم قسمت اعظم عمر خویش را به دوره گردی گذرانده بود. چند سفری هم من با او به یاسوج و آغاجاری رفته بودم.  شغل دوره گردی از آن شغل های باصفاست. بجای اینکه  مردم به مغازه ات سرکشی کنند تو باید مغازه ات را برداری و به خانه های آن ها سرکشی کنی. شعری که در ذیل می آید، چند روز پیش توسط همکلاسی دوران لیسانسم در دانشگاه علم و صنعت آقای قاسم سالارنیا از طریق پیامک برایم ارسال شده بود و در اینترنت که جستجو کردم دیدم چند نفر دیگر هم این شعر را به عنوان یادداشت های خویش ثبت کرده اند. من نیز بخاطر قرابتی که با دوره گردی  و فقر عریانی که خودم تا حدودی آن را لمس کرده ام در شعر زیر  دارم  آن را برایتان گذاشتم. شاعر شعر را نمی شناسم اگر می دانید برایم بنویسید.

یاد دارم درغروبی سرد سرد                     میگذشت  از کوچه ما دوره گرد
دوره گردم  کهنه قالی می خرم                دست دوم جنس عالی می خرم
کوزه و ظرف سفالی می خرم                  گر نداری شیشه خالی می خرم
 اشک در چشمان بابا حلقه بست           ناگهان آهی زد و بغضش شکست
اول سال است و نان در سفره نیست        ای خدا شکرت ولی این زندگیست؟
سوختم دیدم که بابا پیر بود                    بد تر از او خواهرم دلگیر بود
بوی نان تازه هوش از ما ربود                   اتفاقا مادرم هم روزه بود
صورتش دیدم که لک بر داشته                 دست خوش رنگش ترک برداشته
 باز هم بانگ درشت پیر مرد                   پرده ی اندیشه ام را پاره کرد
دور گردم دار قالی می خرم ‏                   دست دوم جنس عالی می خرم
کوزه و ظرف سفالی می خرم ‏‏                گر نداری شیشه خالی می خرم
                     خواهرم بی روسری بیرون پرید
                    گفت : آقا سفره خالی می خرید؟

 یا حق

بنام  خدای بزرگ

 نوحه سرایی از کارهایی است که با عشق سروکار دارد. یکی از زیبا ترین مرثیه ها مرثیه محتشم
کاشانی در مورد کربلا است که در نوع خودش هم عاشقانه است و هم زیبا.  من همیشه دلم
می خواست نوحه ای در باره ی اوصاف حضرت ابوالفضل بخاطر مرادنگی و شجاعت  وفاداریش
بسرایم. این شعری را  که می بینید که باید بصورت سینه زنی  سه ضربی خوانده شود،  
در مسکو سروده بودم و بخاطر ایام محرم آن را برایتان می گذارم.  بعضی جاهایش سکته دارد
و قبلا دو بیت اول آن را در مراسم عزاداری شنیده بودم و نمی دانم از آن کیست ولی بقیه اش
را خودم گفته ام.
عباس علمدار سپاه کربلایم           من زاده فرزند پاک مصطفایم
جان می سپارم در راه داور            گرچه بیفتد دستم ز پیکر (2)

------------------
 من عاشق روی توام حسین زهرا                             من فانی کوی توام حسین زهرا
صد جان دیگر گر بود قربانی تو                           من بسته ی موی توام حسین زهرا
                                    جان می سپارم در راه داور
                                      گرچه بیفتد دستم زپیکر
                                         عباس علمدار..... 

                                           ----------------  
من عاشق جام الست اولینم                           فرزند حیدر زاده ی ام البنینم
من عاشقم بر عاشقان از عشق گوئید       بهر وصال مصطفی در شور شینم
این است ندای  سرورم آیا کسی هست    کو پاسخی تا من رسانم برحسینم
                                 جان می سپارم در راه داور
                                 گرچه بیفتد دستم زپیکر
                                       عباس علمدار...
                                   ----------------------
عباسم و راه تو باشد افتخارم               با دشمنانت روز و شب در کارزارم
جام شهادت را بده دستم برادر            عمری است با راز و نیاز در انتظارم
تا ذره ذره جان کنم قربانی تو                    تا عاشقانه این ندا از دل بر آرم
                             جان می سپارم در راه داور
                                گرچه بیفتد دستم زپیکر
                                        عباس علمدار.....
                                      --------------------  
از ظلم جور این گروه هم  در فغانم                         هیات من الذله ات را پاسبانم
با خون خویش کاخ ستم رسوا نمایم               نام حسین هر لحظه ای ورد زبانم
سوی فرات با مشک آب اینک  روانم             من تشنه دیدار دو.ست از عمق جانم
دانم دهم  درس جوانمردی به تاریخ                      چون در فرات آبی نبردم بر لبانم
                                    جان می سپارم در راه داور
                                      گرچه بیفتد دستم زپیکر
                                            عباس.....
 مسکو- 16/12/82
یا حق

الهی شکرت که باران رساندی، تو یار و یاور مایی، کمک کن تو را فراموش نکنیم. این شعر هم که می بینید امروز بعد از این باران کم نظیر آمده است، شعر مثل رعد و برق است به قول قرآن کریم در سوره رعد هم در آن بیم هست هم امید به یکباره ی آید و می رود و فقط برقش درخشنده است و امید بارانش!!

منم تنهای وامانده که صد شور و نوا دارد             منم در دردها مانده  که امید دوا دارد

اسیر سرد رویاها که صد زنجیرها دارد                فتاده در تب سنگین بلا را مبتلا دارد

سفر آغاز گردیده برایم گام ها دارد                       غم دیرین دلتنگی صدای آشنا دارد

ندانم مست از اویم که جامش زهرها دارد               بلای آسمانیش کجا تا نا کجا دارد

خوشا ویرانی آن دل که بومی همنوا دارد               من تنهای بی یاورکه یاری بی وفا دارد

سبک بالان ساحل ها برایم این ندا دارد                  نشانی از سبک روحی غزال تیزپا دارد

                             دلم خوش باشدش با شب عجب امیدها دارد

                            علی با شب سبک روح  و خدا را در صفا دارد

یا حق 14/8/87

ای نسیم روز خوش ای یاور دیرین
با تو  بودم هر زمان در خواب فروردین

نوشن شعر نو همیشه برایم سخت بوده، چون من قالب های شعری را نمی شناسم و از آخرین شعر نوی که گفته ام 14 سال می گذرد و پیشرفتی نمی یابم. فقط در همریختگی افکارم شاید در آن هویدا باشد.

تلخ و تلخ و باز هم کام دلم  تلخ است
تلخ از این ویرانه ی بی تاب بی مهتاب
این همه ما و همه وامانده در بن بست
این همه گم گشته در اندوه
این همه سر در گریبان عدم
ناله و فریاد
ناله های بودن و واماندگی در عصر آهن
در نبود عشق
درد ماندن شعله بر تن می زند
شعله هایش عاقبت بر قلب آهن می زند
یادگار روزهای خوش
ای نسیم با صفا در خواب فروردین
باز گو از مستی گل ها
قصه شیرین رویاها
در ظهور یاور دیرین   
تا شود رویای من  شیرین
پر کشم سوی دیار خود
تا سپارم نور امیدی به دل  اندر دیار خود!

یا حق

                                                         الهی فقط تو را دارم

احساس عجیبی دارم بدجور مدتی است که در حل مسائل مختلف گیر کرده ام حال و حوصله هیچ کاری را ندارم. غوغایی در دلم بر پاست. خدا آخر و عاقبتش را بخیر کند. این شعر هم که اسمش را گذاشته ام عمر عزیز فقط غبطه ای است به تلف آن. شاید در گذشت عمویم باعث چنین حالی باشد نمی دانم. روز پنج شنبه به رسم دهمان سه شب جمعه یا اربعین زودرس می گیریم تا قبل از ماه رمضان مردم به شادی های خویش برسند. این سنتی است که سالهاست در ده ما برقرار است که 40 روز صبر نمی کنند!

                                        عاشق روی تو شدم، کشته کوی تو شدم             
                                       در طلب طره ی مو ، سلسله جوی تو شدم
                                       راه نشانم ندهی، یار امانم ندهی            
                                       این به آنم ندهی، گم شده کوی تو شدم
                                      شادم و در یاد توام، خرابٍ آباد توام                                  
                                     بنده ی ناشاد توام، طالب روی تو شدم
                                      شب شده است نگار من، زلف زدی بکار من                           
                                      شب سیاه و زلف تو، بسته ی موی تو شدم
                                      غم همه هستی من است، هستی و مستی من است      
                                      مست زغم شد این دلم، غمزده جوی تو شدم
                                      روز گرم به شب کنی، حال خوشم به تب کنی                   
                                      جان اگرم به لب کنی، نور نکوی تو شدم
                                       ساقی خوش ادا بیا، مطرب با صفا بیا                              
                                      در طلب جام الست، مست سبوی تو شدم
                                       بار امانتم دهی، فکر خیانتم دهی                                    
                                       بار ثقیل و راه کج، مانده بسوی تو شدم
                                       لب گره گشا بیا، جام جهان نما بیا 
                                       عمر عزیز کرده تلف، در آرزوی تو شدم

30/5/87

یا حق

ای سرمه کش بلند نشینان              در باز کن درون نشینان

وقتی برای ادامه تحصیل در شهر مسکو بودم دوست اینترنتی پیدا کرده بودم که حافظه ای به بزرگی دریا داشت و برایم شعر می فرستاد مدتی پیدایش نبود، تازگی ها شعر زیبای زیر را که یک کودک آفزیقایی گفته است برایم فرستاده، برایتان  می آورم تا قدردان این دوست اینترنتی باشم.

 این شعر کاندیدای شعر برگزیده سال 2005 شده . توسط یک بچه آفریقایی نوشته شده و استدلال شگفت انگیزی دارد

 وقتی به دنیا میام، سیاهم،

وقتی بزرگ میشم، سیاهم

 وقتی میرم زیر آفتاب، سیاهم،

 وقتی می ترسم، سیاهم

وقتی مریض میشم، سیاهم،

 وقتی می میرم، هنوزم سیاهم

 و تو، آدم سفید

 وقتی به دنیا میای، صورتی ای،

وقتی بزرگ میشی، سفیدی

وقتی میری زیر آفتاب، قرمزی،

وقتی سردت میشه، آبی ای

 وقتی می ترسی، زردی،

وقتی مریض میشی، سبزی

و وقتی می میری، خاکستری ای

 و تو به من میگی رنگین!

یا حق