آن هایی که کوه می روند و در سرما و یخبندان گیر می کنند قدر یک سر پناه را در کوهستان می دانند. سال گذشته که به دماوند رفتیم یک شب را در بارگاه اول که در نزدیکی های شهر پلور است اقامت کردیم و شب دوم را در بارگاه سوم در ارتفاع 4200 متری. اگرچه ساخت پناهگاهی مثل بارگاه سوم دماوند با آن همه امکانات فقط از دولت بر می آید اما بقیه پناهگاه ها معمولا به همت و هزینه کوهنوردان این مملکت ساخته می شوند.  کیست که مرحوم خوشه چین از کوهنوردان خوشنام اراکی را نشناسد که در اکثر کوهستان های مرتفع این مرز و بوم اقدام به ساخت پناهگاه کرد و دست آخر جان خویش را در راه تقدیم کرد. کسانی که عاشق کوه و عاشق مردمانشان هستند اقدام به ساخت پناهگاه می کنند. چند سالی است که به مودر در بالای دانشگاه اراک می رویم. تا کنون چندین بار در حمله باد و باران و کولاک قرار گرفته ایم و جایگاهی نبوده است که در آن دمی آرام بگیریم. یک بار که در بهار امسال در معرض باد و باران شدید قرار داشتیم فرزند خرد سال دکتر احمدیان بسیار خیس شده بود و حتی چتر من نیز نتوانست کمک زیادی بکند که با باد شدیدی در هم پیچید و الخ... خلاصه کلام با همت برو بچه های کوهنوردی اقدام به ساخت یک پناهگاه در قسمت نزدیک به چشمه نمودیم. آقای مطلق که دوست دکتر خلیلی بوده و مدیر عامل سابق شرکت پتروکاران است و مدتی است با ما همراه است قول داد از کارخانه بلوک سازی اش بلوکش را تامین کند بلوک های سبک و مناسب که نسوز هستند. دیگر ماند خرید سایر مصالح و انتقال بوسیله یک چهارپای اجاره ای. خلاصه دو هفته ای است که مشغول آنیم و فکر کنم یک هفته دیگر کار دارد و خلاصه ?? درصد کار از دست درآمده است. سعی شد محکم ساخته شود تا برای آیندگان بماند. شاید کسی زمانی در برف و کولاک قرار گرفت و نجاتش داد. این همه همدلی یک گروه ?? یا هفده نفره برایم شادی آور بود از آقای کهن دانی تا دکتر نشوادیان تا آقای دژدار که پیر و مرشد ما هستند بگیر تا آقای باقری که همه کاری کرد و بنایی را خودش انجام داد. دیروز که از خستگی و درد دست و پایم به خارش افتاده بود یاد این جمله خودم افتادم که من عاشق خستگی ام در حد تیم ملی!

یا حق