ای یاد تو مونس روانم

گاهی وقتها آدم یک شعری می شنود که بدجوری آدم را تکان می دهد. روز گذشته آقای موسوی از همکاران گروه یک بیت شعر از قول دکتر نشوادیان پیر و مرشد گروه برایم خواند که بدجوری حالم را دگرگون کرد و به آقای موسوی قول دادم به خانه رسیدم شعر را تکمیل می کنم و در وبلاگم می گذارم. پس این شعری که در پایین می آید بیت بسیار زیبای اولش از من نیست و نام شاعرش را نیز دکتر نشوادیان فراموش کرده است اما در به حرکت درآوردن قوه تخیل من برای این شعر نقش اساسی داشته است.

شنیدم رفتی و دلبر گرفتی             زما سوته دلان دل بر گرفتی

چو دیدی مستم از میخانه ی تو             ره میخانه ی دیگر گرفتی

برفتی از سرای تیره روزان                 سراغ عاشقان کمتر گرفتی

غم عالم همه در دل نهادی          چو از دست رقیب ساغر گرفتی

نمی دانی که یکدم با اشاره         شوم اسحاق چون خنجر گرفتی

ضعیفان را مکن له بارک ا...                چو تاج قدرتت در سر گرفتی

زخون شد لاله گون رخسار صحرا              جوانان رشیدم پر گرفتی

نماز شب بخواندی پیش از این ها          نشان از ساقی کوثر گرفتی

         علی دیگر نه هنگام بهار است             

     خزان را در بهار آخر گرفتی            

یا حق