هر دو عالم یک فروغ روی اوست

سلام به دوستانی که سری به این کوچه زده اند. من در این چند روزه مجبور به دیدن تعداد زیادی از وبلاگ های دوستان جدید و غیر جدید شدم. متوجه شدم من نسبت به دیگران بسیار در نوشتن مطلب کند هستم البته هم سرم شلوغ است و هم معتقدم تا مطلب آب و نون داری نتوانم ایجاد کنم نوشتنش نیز فایده ای ندارد. راستش به حافظ علاقمندم که شدیدا اهل ویرایش و صیقل کلام بوده و حتی می گویند غزل هایی که چنگی بدل نمی زده را از دیوانش، خودش حذف کرده و البته مثلا از علامه طباطبایی نیز نقل می کنند که همه ی شعرهایش را سوزانده و تعداد کمی از آن ها مانده است که همین تعداد کم نیز نشان از عمق دید و فکر ایشان دارد.(شاید ایشان نیز این کار را از حافظ به عاریت گرفته باشد). خلاصه باید سعی کنم کم گو و گزیده گو را رعایت کنم. البته شاید این هم دلیل دیگری از تنبلی من باشد. حافظ از همه ی شاعران قبل از خودش از نظامی و عراقی گرفته تا عطار و مولانا و خاقانی و فردوسی و سعدی یا یک بیت کامل و یا یک  مصرع را لااقل به امانت گرفته است و به قول دکتر سروش حافظ یک شکارچی قهار در عالم ادب و هنر است و مانند غواصی چیره دست گوهر های گران بهای عالم ادب را  از میان این دریای بزرگ کتاب های نظامی و فردوسی و... جمع نموده و یکجا در دیوانش آورده است. حفظ بودن کامل قران کریم نیز مددکار دیگری برایش بوده که بعضی از مطالب نیز عین آیه قرآن در میان اشعار فارسی است به عربی و باز وزن و قافیه ی  فارسی جور.  وی مدت زیادی را به مطالعه و تفکر می پرداخته و ان گاه غزلی را می نوشته و تازه مدتی را نیز به صیقل دادن آن می پرداخته این صیقل دادن یعنی آوردن مطالب جدید از مطالعات جدید در داخل آن. به همین جهت هر غزل حافظ تعداد موضوعاتی را که در داخل خود گنجانده زیاد است و می توان با آن فال گرفت. وقتی تعداد موضوعات یک غزل به 17 یا هیجده مورد برسد بالاخره یکی از آن ها با حرف و خواسته صاحب فال تلاقی می کند و او خیال می کند که به هدفش رسیده و جواب خویش را از حافظ گرفته است. دکتر سروش می گوید اشعار حافظ دارای نظم پریشان است. یعنی اینگونه نیست که مثل شعرهای سعدی اگر موضوع فراق است از اول تا آخرش با کمال لطف همین موضوع را مد نظر قرار دهد نه! هر مصرع  یا بیت برای خودش ساز خودش را می زند ولی همه ی آن ها در وزن قافیه ای شریکند که نویسنده اش حافظ است و صدها سال است کسی نمی تواند به او برسد. آدم احساس می کند تا ته غزل را رفته است و برای این مجموعه نامتناهی کران بالایی پیدا شده که سوپریمش( کوچکترین کران بالایی) خود اوست. نسبت به تمام عمرش ماهی یک غزل بیشتر نگفته. یعنی شخصی به ورزیدگی فکری حافظ ماهی یک غزل را انتشار داده، پس من نسبت به ایشان فکر کنم زیادی هم نوشته ام. به همین  جهت خیلی از آن ها چنگی به دل نمی زند.

یا حق