یکی از موضوعات مهمی که سعدی در آثار خود به آن پرداخته است، نکوهش غیبت و بدگویی از دیگران است. او در گلستان و بوستان به وضوح این رفتار ناپسند را محکوم کرده و از مخاطبان خود می‌خواهد که از غیبت و بدگویی پرهیز کنند.

در گلستان سعدی، حکایات متعددی وجود دارد که به صورت مستقیم و غیرمستقیم به نکوهش غیبت اشاره می‌کنند. سعدی در این حکایات به اثرات منفی غیبت بر روابط اجتماعی و فردی تاکید می‌کند و به مخاطبان خود یادآوری می‌کند که غیبت نه تنها به شخص غیبت‌کننده، بلکه به جامعه نیز ضرر می‌رساند.

یکی از معروف‌ترین ابیات بوستان که  سعدی به نکوهش غیبت پرداخته، این است
مرا در نظامیه ادرار بود            شب و روز تلقین و تکرار بود
من استاد را گفتم ای پرخرد     فلان یار بر من حسد می برد       
شنید این سخن پیشوای ادب    به تندی برآشفت و گفت بوالعجب
حسادت پسندت نیاید زدوست     که معلوم کرده است گه عیبت نکوست
اگر او گرفت راه دوزخ از خسی     وزان راه دیگر به‌وی می رسی