بنام خدا

توی شهر کاسبی می کردم و معمولا آدامس  میفروختم  آدامس خروس و آدامس هدهد. خروس برای  شهری ها و هدهد برای دهاتی ها.  یک بسته آدامس هدهد شصت تایی را شش تومان از مغازه آقای عطار پور خدابیامرز میخریدیم هر روز اول صبح ساعت هفت مغازه اش را با خواندن سوره توحید آغاز میکرد و تا قل و هولایش  تمام میشد و کرکره مغازه اش در اول بازار با بالا میرفت شش تومان روی میز آهنی اش میگذاشتم و میگفتم یک بسته هدهد. او هم بسم الله  میگفت و دشت اول صبح را از دست پسرک لاعزی چون من دریافت میکرد. این کار هر روزه ام بود. تمام ساعت حرکت مینی بوس های دهاتها را در کوچه مرغی ها از بر داشتم و قبل از حرکت هر ماشین ده بداخل اتوبوس یا مینی بوس  میرفتم و آدامسهای خود را به عنوان آخرین سوغات پیرزنها  به آنها میفروختم و آنهایی که چیزی برای سوغات  نخریده بودند مشتری هایم بودند و معمولا کار و کاسبی ام خوب بود و برای هر بسته سه الی چهار تومان عایدی داشتم. 
آخوندی را میدیدم که حوالی ساعت  یازده به اول خیابان حصار می آمد و از نانوایی  سنگکی آنجا یک عدد سنگک میگرفت و مردم برای دیدن پیرمرد و دست بوسی بال بال میزدند و او به کسی اجازه این دست بوسی را نمیداد.  مرد نانوا معمولا میخواست به او بدون نوبت نان بدهد ولی او اجازه نمیداد. بعد از گرفتن نان از خیابان پهلوی که الان خیابان امام شده از جلوی مسجد قدس که قبلا بستنی فروشی نوبخت بود او وارد بازار میشد. تا وارد بازار میشد   مردم همه کرکره مغازه اشان را می بستند و به احترام او بیرون می آمدند و دست به سینه عرض ادب می کردند و حاج آقا به مردم میگفت مغازه هایتان را نبندید به کارتان برسید بخدا راضی نیستم و مردم پشت سر او براه می افتادند و فوج جمعیت بود و رفتن به مسجد آ اکبر در انتهای محسنی و جا و راه نبود برای گذاردن نماز ظهر و عصر به امامت ایشان. و این کار هر روزه ایشان و فوج جمعیت هر روزه. بعد فهمیدم که او عارف بزرگ شهر حضرت آیه اله امامی خوانساری رضوان اله علیه بود و اراکی ها او را آیه اله امامی میگفتند.  عطا مهاجرانی در کتاب میناگران این واقعه را از دید خودش به تصویر کشیده است. آیه اله امامی در سال 59 دار فانی را وداع گفت و مزار او الان در وسط بهشت زهرا است و به گونه ای است که همه خیابانهای بهشت زهرا به سمت مقبره او ختم میشود. یک مرکز ثقل برای بهشت زهرا. میگفت قرآن چهار مرحله فهم دارد. اول کلمات است که مخصوص عوام است و چون عوام زیاد هستند اکثر قرآن کریم را کلمات تشکیل میدهند دویم حقایق که مخصوص خواص است و سوم دقایق که مخصوص اولیا خواست و چهارم لطایف البته اگر اشتباه  نکنم  که مخصوص پیامبرانند  و فقط آنها آن را میفهمند. خدا این مرد بزرگ را قرین رحمت کند