از طریق تلفن صحرایی گفتند که وسایل را جمع کنید ماشینی  میآید و آنها را به عقب می برد. حسین را صدا کردم و گفتم پیغام چنین است وسایل را جمع کنید. از گروهان توپخانه 105 میلیمتری با 67 نفر نیرو فقط 20 نفر مانده بودند و بقیه در تاریکی شب خودشان را گم و گور کرده و نمانده بودند پنج صبح مسئول طرح تیر هم رفت و هر چه فرمانده گروهان هوار کرد که او نرود او نماند و با رفتن او فقط به تکرار آخرین گراها دیده‌بان پرداختیم و آخرین گلوله های توپ را شلیک کردیم. حسین با فرزی خاصی انبردست آورد و گفت سیم دستگاه تلفن را قطع کن و بیسیم را روی کولت بینداز. با چاقوی که داشت سیمهای آنتن  دکلی  را باز کرد و ماشین رسید و یک وانت وسایل مخابراتی را بار زد و رفت و ما منتظر که برای خودمان هم ماشین باید همه به عقب رفته بودند دیگر حتی نیروی پیاده ای نبود که جامانده باشد. قاسم آنقدر پای توپ گلوله شلیک کرده بود که صورتش سیاه شده بود. آنقدر خداوند به این پسر صورت زیبایی داده بود که حد نداشت. بارها به او گفته بودم که چهره اش مرا یاد حضرت یوسف  می اندازد و او فقط خندیده بود. از بچه های خوب همدان بود  کم صحبت و خجالتی. ناگاه تانکها عراق و منافقین از قلاویزان  سرازیر شدند و ماشین نیامد که نیامد. حسین دهنی بیسیم را از من گرفت و به فرمانده قرارگاه چند فحش آبدار داد که پای هر توپ ما چهار هزار پوکه ریخته شده است این نشد رسم مردانگی! فرمانده گفت من برایتان ماشین فرستاده ام میرسد! ساعت از هشت گذشته  بود و یکی گفت خب آماده اسارت باشید که حسین گفت ما اسیر نمی شویم ما اعدام می‌شویم. نمی بینید تمام گلوله هایتان  را شلیک کرده اید این قانون نانوشته جنگ است. من 24 ماه است که خط اولم  و در چهار عملیات بزرگ شرکت کرده ام بی برو برگرد  ما را اعدام می‌کنند.  مقر توپخانه در چاله ای کنار رودخانه کنجانچم  قرار داشت و دشمن هیچ دیدی روی آن نداشت وگرنه شلیک گلوله ها جای این بحث ها را نمیداد. صدایی شنی تانکها دشمن داشت به گوش میرسید  که   ناگاه ماشین آیفایی  به مقر توپخانه وارد شد و کسی سرش را از قسمت جلو به بیرون آورده بود و فریاد  میزد سوار شوید و تند تند با کلاشی که به دست داشت هوایی شلیک میکرد. کرد ایلام بود و عرق کرده بود و مرتب  از ترس اینکه بدست دشمن نیفتیم فریاد میزد. اسلحه کلاش و بیسیم را برداشتم  و همه به یکباره سوار شدیم فرشته نجات رسیده بود. یک بررسی کردیم ببینیم کسی جانمانده باشد که دیدیم قاسم نیست من و حسین از آیفایی پایین پریدیم و فریاد کنان قاسم را صدا زدیم من به سمت تانکر آب و دستشویی حرکت کردم که دیدم قاسم ریلکس نشسته و دارد سرش را شامپو میزند  که حسین  گلویش  را نشان داد گفت قاسم آورده ای به اینجای من. قاسم سرش را گربه شور کرد و من دو سه تا تیر به تانکر آب شلیک کردم تا سالم به دست دشمن نیفتد  و سوار شدیم و همه جا را به رگبار بستیم. وقتی آخرین گلوله  ها را به انبار مهمات شلیک کردم و صدایی انفجاری نیامد فهمیدم ما همه گلوله ها را شلیک  کردیم. از قاسم پرسیدم حالا چه وقت شامپو زدن بود گفت میخواستم چهره خود را گرو بگذارم تا دشمن بخاطر جوانیم به من و شما  رحم کند. اگرچه منافقین در آن عملیات در صبح 28 خرداد 67 مهران را با کمک ارتش عراق و استفاده از سلاحهای شیمیایی تصرف کردند و شعار امروز مهران فردا تهران سردادند اما در کمتر از  40 روز بعدش در تنگه مرصاد به دام افتادند و خداوند انتقام سختی را با یاری سپاه اسلام از آنها ستاند.