بنام خدا
سلام دوستان خوبم. شور و حال عجیبی به جامعه داده شده بود. آیت اله بالاخره در ثانیه‌های آخر خودش را به وزارت کشور رساند و شور و حال انتخاباتی کشور را فرا گرفت. کمتر کسی فکر می کرد که هاشمی که از دیرینه‌ترین مبارزان انقلاب است و 8 سال جنگ را فرماندهی کرده و 8 سال  دوران ساخت و ساز را پشت سر گذاشته و فعلا با حکم رهبری انقلاب رئیس مجمع تشخیص مصلحت است، حالا به هر بهانه‌ای نمی تواند نامزد ریاست جمهوری ایران باشد. شاید  او را می خواستند تا به بهانه رد کردن او آقای مشایی را نیز رد کنند!  البته از روز جمعه و خطبه‌ی خطیب آن پی بردم که کار تمام است و آیت اله تایید نخواهد شد. به هر صورت کاری است که اتفاق افتاده و بازگرداندن این آب به جوی صد البته مشکل است. با قانون موجود حتی جای اعتراض هم وجود ندارد و تنها می ماند حکم حکومتی که قبلا نیز در مورد دکتر معین و مهندس مهرعلیزاده مسبوق به سابقه بوده است. همه شرایط مملکت را می دانند و می دانند که دشمنان این مرز و بوم در کمینند تا این مملکت را همانند عراق یا سوریه کلنگی نمایند. ایران بزرگ است و بسیار بزرگ و این برای دشمنان همواره ترس و نگرانی ایجاد می کند و آن‌ها جز با تجزیه سرزمین مادری به کشور‌های ضعیف و کوچک به چیز دیگری راضی نمی شوند.  تنها راه چاره رساندن مردم به پای صندوق‌ها در 24 خرداد ماه است. همان کاری که در دوم خرداد 76 صورت گرفت و با آمدن خاتمی چنان رونق اقتصادی ایجاد شد که در طول تاریخ جزء برترین‌هاست! تولید سالیانه 600هزار شغل از سال 80 لغایت 85 جز با تدبیر  و تعامل با دنیای امروز و شعار و عمل عزت حکمت و مصلحت، مگر  صورت نگرفته است.   آیا با حذف هاشمی می توان امیدوار بود که این شور و شوقی که با آمدن او ایجادشده بود به یاس و ناامیدی و سرخوردگی مبدل نشود؟  8 کاندیدای موجود بعید است بتوانند انتخابات دو قطبی ایجاد کنند که لزوم کشیدن مردم به پای صندوق دو قطبی کردن انتخابات است.  نماینده اصلاح‌طلبان آقای دکتر عارف آن کاریزمای خاتمی ندارد و خاتمی که تمام قد در حمایت از هاشمی  ایستاده است، شاید در پشیبانی از معاون اول خود اطلاعیه‌ای هم ندهد که او نیز گیج و مبهوت این رد صلاحیت است! یک حس درونی به من می گوید که عده‌ای روی دکتر جلیلی کار را تمام کرده‌اند و احتمالا او را بر کرسی ریاست جمهوری خواهند رساند. امیدورام او چون احمدی نژاد نباشد که ابتدایش با تشویق و سلام و صلوات بود و آخرش با طعن و نفرین و.... یا حق.