بنام خدا
سلام دوستان خوبم. نیمسال جدید بدون تعطیلی آغاز شد و ما ماندیم یک ترم خستگی که از تنمان در نرفت که نرفت. همواره رسیدن به سالگرد انقلاب برای هر ایرانی صدای ایران ایران ایران رگبار مسلسلهای رضا رویگری را به همراه دارد. یادم می آید پاییز 57 بود و من دوم راهنمایی و مدرسه محسنی در کنار رودخانه خشک شده شهر که آنموقع اینگونه نبود و زمستان ها واقعا رودخانه بود و پرآب! معلم ها اعتصاب کردند و یک ماهی که مدرسه آمدیم تعطیلات شروع شد. انقلاب اوج می گرفت و پیش می آمد و سینماهای شهر تعطیل! سینما فرهنگ که آنموقع سینما دنیا بود یک شعار را بجای پرده خویش گذاشته بود که برادر ارتشی چرا برادر کشی!  برادرم جعفر که چهار سالی از من بزرگتر بود هر روز به تظاهرات می رفت و آقام خدابیاورز و مادرم نگران! روزی او را در خیابان دستگیر کرده بودند و آنچنان کتکش زده بودند که تمام بدنش کبود بود و فقط به من نشان داد و قسم داد که به خانوداه چیزی نگویم. محرم به مدد انقلاب آمد و شعارهای مسجد خاتم الانبیاء فوتبال کار شاه تمام است خمینی امام است! آقای ذلکی پیشنماز مسجد در به حرکت درآوردن جماعت فقیر نشین فوتبال نقش مهمی را داشت و حتی نماز عید فطر را در تابستان آن زمان که خواند با آن همه مامور در حیاط مسجد گفت که علمای ما یکی یکی دارند شهید می شوند. من با آن قد کوتاه هوس شرکت در تظاهرات را داشتم و یک بار قبل از اربعین در خیابان حصار تا مسجد آقاضیاء الدین با تظاهرات همراه شدم.  از اربعین 57 آقام خدابیاورز هم با من و برادرم همراه شد و در تظاهراتی که محله فوتبال آغاز شد و به امامزاده و از آنجا به باغ ملی ختم شد شرکت کرد. دیگر به برادرم جعفر غر نمی زد که خودش نیز به صف انقلابیون پیوسته بود. گاهگداری خاطراتی از زمان دکتر مصدق تعریف می کرد که این جماعت هرهری مذهبند تا ظهر برای مصدق شعار می دادند و عصر علیه او! می ترسم آقای خمینی را تنها بگذارند! بعد از رفتن شاه روزی در باغ ملی مقرر گردیده بود که مجسمه شاه را پایین بیاورند! کسی در بالای مجسمه رفته بود و سیم بکسلی به گردن شاه و اسبش انداخته بود و با دست به سر شاه می زد و می گفت ......رو سگ پدرو! که گفتند خودش از ماموران ساواک بوده و برای به تله انداختن مردم چنین نمایشی بر پا شده! جماعت جمع و شعار می دادند وانتی قرار بود با این سیم بگسل مجسمه را به پایین بیاورد. با گاز دادن وانت سیم بکسل پاره شد و مجسمه تکان نخورد. آیت اله امامی خوانساری در گوشه باغ ملی از مردم خواست که به خانه هایشان بروند. گفت این ها خودشان این مجسمه را پایین می آورند. ناگهان تیراندازی شروع شد. علی اسکندری را در خیابان حصار زدند. یک میوه فروش را در سر بازاچه سهام سلطان!  از جاهای دیگر هم صدای تیر می آمد. چند نفر در باغ ملی شهید شدند تا بشود میدان شهداء.  بعد از نماز مغرب به خانه آمدم که دیدم مادرم سرکوچه نشسته است و گفت که نه آقات آمده و نه جعفر! برو خبری بیاور. برگشتم تا مسجد آمدم و باز بخانه. گریه های مادرم تمامی نداشت. ساعت 11 شب برادرم و سپس آقام رسیدند گفتند در گذر سوم بازار به منزل یکی رفته اند و منتظر ماندند تا اوضاع آرام شود و به خانه برگشتند. چند روز بعد یک روز صبح که به باغ ملی رفتم خبری از مجسمه نبود.  قرار بود امام بیاید و فرودگاه ها بسته! که از بازار تظاهرات کردیم و تا سر هپکو که آنموقع کنار شهر بود و بقیه بیابان.  رفتیم و شعار این بود:

 

راه را بر آیت اله بسته اند
قلب ما را زین سفر بشکسته آند.

در بالای ماشین کسی که بلندگو دستش بود آقای معتمدی معلم قرآن مسجدمان بود. صبح پنجشنبه که به حمام فرساد روبروی پارک امیر کبیر فعلی  رفته بودم ساعت 8 صبح دو مو تورسوار عکس امام را جلوی موتورشان زده بودند و دست می زدند. امام آمد. کار هر روزمان تظاهرات و شب گرفتن رادیو بی بی سی برای دانستن شلوغی شهرها یا تعداد شهداء. یک روز هم تظاهرات را به محله فوتبال ختم کردند و حسابی شلوغ بود. تمام فامیل هایمان از ده در تظاهرات شرکت کرده بودند. ناهار 20 یا 30 نفر مهمان داشتیم! تا 22 بهمن نماز مغرب را که در مسجد خاتم الانبیاء خواندیم اعلام شد انقلاب پیروز شده است.  یا حق