بنام خدا
سلام دوستان خوبم. تابستان شلوغی داشتم. اصلا نفهمیدم چگونه گذشت. دو هفته دیگر هم کلاس و درس و بحث و مدرسه. چند وقت پبش شعر زیبای دوره‌گرد را برایتان گذاشتم و بسیار آن شعر بر دلم نشست. دنبال شاعرش بودم که آقای فرشاد فیروزی از دانشجویان سالهای قبل برایم نوشت که شاعر این شعر شادروان رضا یعقوبی از اهالی رزن همدان است. و دانشجوی دانشگاه تربیت معلم آذربایجان (که فعلا به شهید مدنی تغییر نام داده است) بوده. خیلی احساس ناراحتی کردم از این که این شاعر همدرد ما بار سفر را بر بسته. آقای فیروزی یکی دیگر ار اشعار ایشان را برایم فرستاد. آن شعر این است:

می روم فصل غزل را تا کنم
 ساک را آماده فردا کنم
 بر شما ها نگذرد برما گذشت
 قصه مردی که رفت و برنگشت
 درد ها را ماست مالی می کنم
 می زنم سیگار و حالی میکنم
 بشنوید اینک من و این حال من
 این سکوت این آخرین آواز من
 ما گم یک جاده پر مه شدیم
 کو خداوندی ما ،ما له شدیم
 بعد عمری باغ ما یک غنچه داد
 باغبان دید به رویش پا نهاد
 بچه بودم گریه ام از دل نبود
 زیستن تا اینقدر مشکل نبود
 خواب بودم گردنم را مار زد
 پشت پلکم عنکبوتی تار زد
 خواب دیدم زندگی جز سایه نیست
 هیچ کس با هیچ کس همسایه نیست"

چه حیف شد می توانست با این ذوق قریحه خدادادی به قله‌های شگرفی دست یابد. اما سهم او از زندگی کم بوده ولی با این دو شعر برای من ماندگار شد.
یا حق