بنام خدا
دوستان خوبم سلام. بار خدایا تو را شکر می کنیم که از درگاه رحمتت بر ما گنهکاران باران فرستادی. بارانی بس زیبا که غبار از شهر و دلمان پاک کرد و چهره‌ای دیگر را به نماش گذاشت. این هم از اتفاقات عجب این دوران است که نزدیک به نصف بارش شهرمان به یک باره می بارد. بارش فروردین اراک دارد به 100 میلیمتر  نزدیک می شود. خدا رحم کرد وگرنه کمترین میزان بارندگی طول تاریخ را در حال تجربه بودیم. الهی شکر!
سرطان جزء زندگی اراکی‌ها شده و خیلی‌ها درگیر این بیماری واقعا خرد کننده هستند. سالها پیش محمد خاله حوا همبازی قدیمی‌ام در سال 1372 بر اثر تمور استخوان درگذشت. تا آنموقع من بیماری سرطانی ندیده بودم فقط فیلم از کرخه تا راین ابراهیم حاتمی کیا برایم نماد سرطان بود تا بعدا محمد را مانند قهرمان فیلم ابراهیم دیدم. بعد یواش یواش این بیماری عجین خانه های مردم شد و یکی یکی از مردم شهر من قربانی گرفت. 1381 پدرم به سرطان خون نوع ام 4 دچار شد و اگر روزی دیر از مسکو رسیده بودم دیدار به قیامت می رفت! سال 87 عموی کوچکم حاج شکری نیز به همین بیماری دار فانی را وداع گفت. عمه صدیق چند وقتی است که درگیر سرطان لوزالمعده شده است و برای شیمی درمانی بستری بیمارستان آیت اله خوانساری است. و می دانم فقط دوران زجر کشیدنش را زیاد می کنیم. به ملاقاتش که رفتم چقدر شبیه به بی‌بی‌خدیجه شده بود. شنوایی‌اش به مقدار زیادی از دست رفته بود و این نگرانی مرا افزایش می داد. تمام اتاق‌های بیمارستان مملو از بیماران سرطانی است که از اسمش وحشت مرگ می بارد. عمه صدیق را بیاد می آورم که در روستایشان ظهیر آباد وقتی به رسم قدیم عیدانه‌ یا همان هدیه سالیانه را برایش می بردم با آن لحن صمیمی می گفت بوه برارم یعنی هم بابام و هم برادرم تا در بیمارستان به ملاقاتش رفتم همین جمله را تکرار کرد. داغ فرزند بزرگش اسد و داغ سه برادر کوه را از پا در می آورد او که تکه‌ای پوست و استخوان است.  خدایا به جلالت و به عطمتت قسم در این اوقات دعا و نیایش شفاهی برسان. یا حق