بنام خدا

سلام دوستان خوب

فیلم به رنگ ارغوان حاتمی کیا را خریدم و آن را دیدم. اگرچه دلم می خواست آن را در سینما ببینم اما فکر کنم اینجوری هم بد نیست که در خانه بنشینی و یک فیلم را ببینی. قطعا جذابیت سینما را ندارد اما برای منی که از بیوقتی رنج می برم بازم دیدن فیلم جای شکر دارد. بالاخره اینجوری هم می توان به سینمای مملکت کمک کرد.
اما این که فیلم اجازه پخش نداشته علتش معلوم است وارد شده به حوزه بچه های اطلاعات که معمولا کسی هم به سراغ آنان نمی رود. یک بار حاتمی کیا در آزانش شیشه ای تا حدودی به این حوزه سرکی کشیده بود( شخصیت رضا کیانیان )، اما این بار اصل موضوع یکی از این هاست و بالاخره حساسیت هم راجع بع آنها بالاست به همین خاطر شاید مدتی فیلم را توقیف کردند. اما به هر صورت حاتمی کیا در این فیلم قصه اش را خوب تعریف می کند و بیننده را تا آخر در پای گیرنده نگه می دارد. از عنصر تعلیق بخوبی کمک می گیرد. با یک طناب دار آغاز می کند و این گره کور را تا آخر به عنوان نخ تسبیح داستان نگه می دارد و وقتی که معلوم می شود شخصیت دختر فیلم در مسائل اطلاعاتی کاره ای نیست این سوال را تا آخر بی جواب می گذارد که پس چرا باید اعدام شود، که آخرش هم  معلوم می شود یک موضوع سرکاری است اما بخوبی از آن برای تعلیق بهره برده شده است. اما موضوع داستان بیشتر مرا یاد فیلم نقطه ضعف کار محمد رضا اعلامی می اندازد که در سال 62 ساخته شده و هنوز یکی از بهترین فیلم های ایشان است. نقطع ضغف نوشته آنتونیس ساماراکیس نویسنده بزرگ یونانی است و شاید بتوان گفت که به رنگ ارغوان یک برداشت آزاد از این فیلم محسوب می شود، اگرچه نقطه ضعف بطور کامل منطبق با آن ساخته شده بود. آخر کدام اداره اطلاعات است که یک جوان مجرد را مسئول پیگیری کارهای یک دختر جوان و زیبا می کند. هر نیروی ساده اطلاعاتی هم این را می فهمد که اینجا برای جوان یک نقطه ضعف وجود دارد و هر آن ممکن است بار دیگر بحث عشق و وظیفه پایش به میان آید و شخصیت مرد داستان ناخواسته عاشق دختر جوان گردد و باعث خرابکاری در وظایف اطلاعاتیش گردد. که همین موضوع باعث می شود که او در امر وظایفش خللی بوجود آید. اما این که این جوان بعد از اخراج که حالا باید خبرنگار یک رسانه بیگانه شده باشد  و خودش موضوع سوژه قرار گیرد باز بسیار دور از ذهن است.  شخصیت پردازی در این فیلم خوب کار نشده و بجز شخصیت اصلی بقیه بسیار ضعیف پرداخت شده است حتی شخصیت پدر دختر که  باید این ریسک را بخرج دهد و بعد از سالها جانش را به کف بگیرد و برای دیدن دخترش وارد مملکت شود از عجایب پرداخت نشده داستان است.  شخصیت رضا بابک همان کاراکتر رضا کیانیان در آژانس شیه ای است. شخصیت کوروش تهامی خیلی کمکی به روند داستان نمی کند اگرچه می توانست یکی از گره های کور فیلم باشد و با تحولی پرداخت شده مثل حالا زاید نباشد. یا حق