حیف شد تو را از دست دادیم خالق حمید هامون که شکیبایی را هامون کرد و مرحوم هامون ماند که ماند! نمی‌دانم چند بار هامون را دیده‌ام اما زیاد دیده‌ام و دلم برای حمید هامون و گرفتاری‌هایش تنگ می‌شود، دلم برای علی عابدینی، اون دوست خوب گرامی که توی ده چاه زد نه برای غایت و نهایتش تنگ می‌شود. دلم برای روح پریشان مشت حسن گاو از دست داده تنگ می‌شود، دلم برای خنده‌هایم در سینما ماندانا در روز عید فطر سال 68 تنگ‌ می‌شود. جنگ تازه تمام شده بود و مردم به لبخند نیاز داشتند و فیلم تو  یعنی اجاره نشین‌ها داریوش جان طوفان خنده‌ها بود ساده و صمیمی، اما غنی و پرمحتوا. دیگر نیستی که رمانی بنوبسی چون در دیر مغان و آن مشکلات آن  شخصیت ایرانی بعد از یازده سپتامبر را زیر و رو کنی! رفتی یادت در دل است وقتی چون بانو در بستر بیماری می افتم یا چون لیلا باید شاهد خیانت باشم، سکوت لیلا وجودم را می‎لرزاند. من آن پستچی ساده دلم به دل شهر پرتاب شده‌ام. راستش دلم برایت خیلی تنگ می‌شود. روحت شاد و بر قاتلانت لعنت و نفرین باد تا ابد. خدا حافظ آقای مهرچویی.

چند سالی است که اینجا نمی نویسم، ولی امروز با کمال تعجب دیدم که همین وبلاگ ناقابل روزی 50 الی 70 نفر بازدید کننده دارد. خیلی تعجب کردم فکر کرده بودم تلگرام و واتساپ و اینستا باید بازار وبلاگ را حسابی کساد کنند، اما دیدن این همه بازدید کننده از عجایب روزگار است. بعد از 7 سال نوشتن دوباره خودش حالی دارد. شاید دوستان قدیم باز این جوان قدیم و میان‌سال پا به سن گذاشته را بخاطر داشته باشند.  موهایم دارند کاملاً سفید می‌شوند و سال 32 خدمت و تدریس را آغاز کرده‌ام. جوانی کجایی که یادت بخیر!