من رشته‌ام ریاضی است و اما علاقه‌ام به ادبیات است. نیت کرده‌ام این دیباچه‌ی گلستان را حفظ کنم که باید بگویم شاهکاری است. سال 656 این دیباچه نوشته شده است و تمام متن آهنگین و وزین است. سعدی هر لحظه‌ای نکته‌ای می گوید و شیرینی می‌آفریند. منت خدای را عز وجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. اصلاً نمی‌توان یک کلام از این جمله را جابجا کرد، زیبایی در مطلع کار گلستان در اوج آغاز می‌شود. هر نفسی که فرو می‌رود ممد حیات است و چون برمی‌آید مفرح ذات( این جمله را سعدی از امام محمد غزالی  استاد مدرسه نظامیه بغداد یعنی محل تحصیل خویش به عاریت گرفته است).  پس در هر نفس دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب. تا کلمه به شکر می‌رسد سعدی یک جمله از قرآن کریم چاشنی کار می‌کند در باره شکر که از بندگان شکرگزار  عملی کم داریم و این تعداد قلیل است. اعملو آل داود شکراً و قلیلُ من عبادی الشکور. یعنی اشاره می‌کند که باید شکر عملی به جای آوریم.  و بعد سر نصیحت پیش‌می‌گیرد که
از دست و زبان که برآید                کز عهده شکرش بدر آید
بنده همان به که ز تقصیر خویش     روی بدرگاه خدای آورد  
ورنه سزاوار خداوندی‌اش              کس نتواند که بجای آورد.

سعدی دوباره نثر آهنگین پیش می‌گیرد، که باران رحمت بی‌حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی‌دریغش همه جا کشیده، پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظیفه روزی به خطای منکر نبرد، باز تا این نکته نثر را گفت شیرینی سخن را به شعر زیبایی می آراید
ای کریمی کزخزانه غیب           گبر و ترسا وظیفه خور داری
دوستان را کجا کنی محروم       تو که با دشمن این نظر داری

بعد دو باره نثر و خلاصه تا می‌خواهد روایتی از حضرت رسول را مطرح نماید، آنچنان کلمات را به زیبایی می‌گوید که الحق در تاریخ هیچکس این‌گونه وصف حضرت رسول را نگفته است: در خبر است از سرور کاینات و مفخر موجودات و رحمت عالمیان و صفوت آدمیان و تتمه دور زمان محمد مصظفی صلی الله علیه و آله  سلم
بلغ العلی به کماله‌       کشف ادجی به جماله
حسنت جمیع خصاله   صلو علیه و آله  
راستش این ابیات بالا نشان از تسلط تام و تمام سعدی به زبان عربی است و این ترکیب فارسی و عربی که در این دیباچه وصف شده است جداً بی‌نظیر است. کاش همه ما این متن را حفظ می نمودیم.  روج سعدی شاد.