خدایا فقط تو....

من المومنین  الرجال صدقو....

بنابه سفارش یکی از دانشجویانم بخاطر سالگرد پایان و شروع جنگ گفتم خاطره ای از آن دوران بنویسم. بیست سال است که جنگ تمام شده اما آثار آن هنوز از سر روی شهر و مردم پاک نشده است. هنوز هم می توان میانسالی  را با عصا دید و یاد شعر سیمین افتاد که
شلوار تاخورده دارد
مردی که یک پا ندارد
خشم است و آتش نگاهش
یعنی تماشا ندارد....

هنوز گوشه ای از شیشه نورگیر آشپزخانه پدری شیشه اش که زمان جنگ در بمباران منطقه فوتبال شکسته شده به سفارش من تعمیر نشده تا یاد آن دوران فراموش نشود. هنوز در آلبوم عکسم، عکس و چهره ابراهیم نظری موجود است که اگر بود رشید مردی و سالاری برای خودش بود تا یاری کند پدر پیرش را که اینک سومین سکته زمینگیرش کرده و موهای مادرش چون خامه سفید از زیر چارقدش پیداست. من جبهه بودم و ابراهیم نیز تازه پاسدار شده بود و جبهه بود. خیلی یادش می کردم یاد دلداگی اش به رهبر فقید انقلاب. مرتب می گفت حاج همت رفت کربلا!  عجیب دلداده بود این جوان 18 ساله. خیلی وقت ها در منزل عمو با هم کشتی می گرفتیم و عجب قرص و محکم بود و چه دستانی داشت، قوی پنجه که وقتی مثل عقاب پنجه در پنجه ام می کرد بجز تسلیم کاری نمی توانستم بکنم. با اینکه از من 15 کیلو سبکتر بود اما در کشتی کم نمی آورد و بارانداز را شگرد داشت و تا مرا بارانداز می کرد برادرش عمو علی نماینده دوره ششم اراکی ها  می گفت دو نمره! عید سال 67 در شاخ شمیران در روز 11 فروردین بهارمان به عزا نشست و ابراهیم فرشته شد و به حاج همت پیوست و تلگراف به اینجانب نیز در پادگان بایگانی. وقتی روز 21 فروردین به اراک آمدم همه فکر می کردند که من بخاطر تلگراف است که مرخصی آمده ام. به منزلمان در اراک وارد شدم در زدم همه با لباس سیاه به استقبالم آمدند ......

 ادامه دارد