راهی است که آمده‌ایم و رو به انتهاست. نمیدانم از بچه‌های گروهان یک گردان های باقی مانده در حمله چهلچراغ منافقین لشگر 11 امیرالمومنین ایلام چند نفر زنده‌اند. اما گاهی دلم هوس می کند به استان ایلام بروم! بروم به روستای هفت چشمه در پنج کیلومتری ایلام و  حق مرداد زلفی را بیابم و بگویم ای حق مراد که خداوند بعد از 7 دختر تو را به خانواده‌ات داده بود، کجایی؟ روز و روزگارت چگونه است؟ آیا هنوز با عبدالحمید کاظم‌خانی ارتباطی داری؟ آیا هنوز او را می‌بینی؟ آیا هنوز آن اورکت آمریکایی زیبا را دارد؟
یا سری به حسین کندری بزنم اهل همدان که بعد از ماهها اسارت برگشت و بپرسم حسین چگونه‌ای؟ با بازنشستگی چه می‌کنی؟ بچه‌هایت سروسامان گرفته‌اند؟ آیا حالا که با عراقی‌ها رفیق گرمابه و گلستان شده‌ایم، آن‌ها را بخشیده‌ای؟
یا برای سعید خوشبخت و مرتضی ترک که هر دو همدانی بودند و در واپسین روزهای جنگ به سومار رفتند و مورد حمله شیمیایی ناجوانمردان قرار گرفتند. بگویم به اندازه همه عالم سرفه کرده‌اید در این سی و  شش ساله.  چگونه‌اید؟ هنوز نمیدانم چرا باید این همه سرفه کنید که حتی فرصت یک سلام علیک تلفنی را نیز ندارید. آخ جنگ نمیدانم بر تو نفرین کنم یا ببوسمت، اما بدان که مردان بزرگی را از ما گرفتی! مردان بزرگی را خانه‌نشین کردی؟ مردان بزرگی را کاری کردی که فقط سرفه‌ کنند. روحم را غبار گرفته است و دلم برای همه خوبی‌ها تنگ شده است، دلم برای بچه‌های جبهه و جنگ آن مردان با صفا تنگ شده است.