یا من اسمه دوا و ذکرهو شفا

عید نوروز مثل همیشه به منزلش رفتیم ماشین را در زمین خالی جلوی خانه اشان پارک کردم و از ماشین پیاده شدم و طبق عادت به پنجره خانه اشان  در طبقه دوم نگاه کردم. سری بیرون آمد و صدای خوشحالی که عمو اینا آمدند. در همیشه باز بود به داخل رفتیم دیده بوسی و تبریک عید.
-پس حاج آقا کجاست؟
-می آید. بفرمایید بالا.
چند دقیقه نگذشته بود که خبر رسیدنمان فضای روستایمان را پر کرد و حاج آقا از راه رسید و سلام تعارف و دست بوسی.
-حاجی خدا نکرده ناخوشی؟
- نه مقداری کبدم چرب شده چیزی نیست. دکتر گفته.

حاج شکراله عموی کوچکم را از همه ی عمو هایم بیشتر دوست دارم. راستش خیلی بوی آقام خدا بیامرز را می دهد از شش سال پیش که آقام رفت به نوعی نقش پدری داشته و توانسته جای خالی آقام را پر کند. از اون آدم های در خونه باز است که اگر 100 تا مهمان سر زده وارد خانه اش شوند از خوشحالی پر در می آورد. همیشه دوست داشتم مثل او باشم. بعد از فوت آقام خودش نیز احساس کرده باید بیشتر هوایمان را داشته باشد.

آری کبد حاجی چرب بود ولی نه آنقدر که تعداد گلبول های سفید و قرمز را در شرایط بحرانی قرار دهد. سه هفته پیش دوباره برای احوالپرسی به روستایمان رفتیم. حاجی نصف شده بود. خانم همه آزمایش ها را بررسی کرد و گفت باید آزمایش مغز استخوان بدهد من مشکوکم. بچه هایش و خودش نگران شدند و حالا حدس خانم درست از آب درآمده است.  حاجی به سرطان خون از نوع ام 4 که از همه خطرناک تر است مبتلا شده و دوباره دست ها بسوی آسمان دراز شد. دیشب در بیمارستان آیت اله خوانساری برای انجام مراحل شیمی درمانی بستری شده. فکر سر و صورت بدون موی او مو را بر تنم سیخ می کند و وحشت مرگ فضای خانه ام را پر کرده. فکر نبودن او و پرواز روحش بد جوری به سرگیجه ام می اندازد. آیا این هم از آن نوع بیماری هاست که آدم فکر می کند دعای ملتمسانه هم بر آن افاقه نمی کند!؟ نمی دانم ناامید نیستم و فقط دعا و دعا....

یا حق