سلام دوستانی که گاهگداری به این وبلاگ سر می زنید

شعری در وصف زن ذلیلان

الهی به مردان در خانه ات

به آن زن ذلیلان فرزانه ات

به آنان که با امر روحی فداک

نشینند و سبزی نمایند پاک

به آنان که از بیخ و بن زی ذی اند

شب وروز با امر زن می زیند 

به آنان که مرعوب مادر زنند

ز اخلاق نیکوش دم میزنند

به آن شیر مردان با پیشبند

که در ظرف شستن به تاب و تبند

به آنان که در بچه داری تکند

یلان عوض کردن پوشکند

به آنان که بی امر و اذن عیال

نیاید در از جیبشان یک ریال

به آنان که با ذوق وشوق تمام

به مادر زن خود بگویند مام

به آنان که دارند با افتخار

نشان ایزو...نه زی ذی نه هزار

به آنان که دامن رفو میکنند

ز بعد رفویش اتو میکنند

به آنان که درگیر سوزن نخند

گرفتار پخت و پز مطبخند

به آن قرمه سبزی پزان قدر

به آن مادران به ظاهر پدر

الهی آه دل زن ذلیل

به آن اشک چشمان ممد سبیل

به تنهای مردان که از لنگه کفش

چو جیغ عیالاتشان شد بنفش

که ما را بر این عهد کن استوار

از این زن ذلیلی مکن بر کنار

به زی ذی جماعت نما لطف خاص

نفرما از این یوغ ما را خلاص