بنام خدا

چند وقت پیش جناب آقای مصطفی کاظمی از بازماندگان خط ایثار و شهادت یک نسخه از اولین کتاب خویش را  که بازنویسی خاطرات فتح قله شیاکوه است، از طریق برادرم مرتضی بدستم رساند و البته از طرف خویش آن را امضاء کرده بود و به بنده نیز اظهار لطف بسیار نموده بود. من کتاب را شروع کردم و در کمتر از یک هفته آن را به انتها رساندم.  خواندن خاطرات جنگ برای کسانی که آن دوره ها را گذرانده‌اند حالت خاصی دارد.  یک بازگشت به گذشته! و یک مرور دوران پر فراز و نشیب جنگ! نمی دانم یادتان هست فیلم سفر به چزابه رسول ملاقلی‌پور خدا بیامرز را؟ در یک سکانس قهرمان فیلم (فرهاد اصلانی) با موبایل به خاطرات خود و به جبهه می رود. یکی از شهدا می پرسد این تلفن است و قهرمان فیلم می گوید آری و او شماره منزل خود را در زیر رگبارهای دشمن  می گیرد و در پشت تلفن به او گفته می شود که منزل شهید( اسم خودش)  را گرفته است! و او که هنوز زنده است می گوید این خراب است منزل شهید را گرفته!  این رفتن به خاطرات با وسایل امروزی را خیلی می پسندم.

قله شیاکوه برای اراکی‌ها نام آشنایی است. خیابانی در اراک به نام  فتح شیاکوه وجود دارد. که بچه‌های این شهر آن را آزاد کرده‌اند و افتخار این پیروزی بنام آنان ثبت است.  در کتاب آقای کاظمی خط سیر داستان خیلی روان جلو می رود. اعزام و آموزشی و رفتن به جبهه و رفتن به عملیات و بدست آوردن پیروزی و فتح قله شیا‌کو و بعد حراست از قله و دفع پاتک‌های پیاپی دشمن و شهید شدن سلسله‌وار جان برکفان و پرپر شدن گلهای این آب و خاک جهت حفظ و حراست از گوشه‌ای بسیار مهم از نظر نظامی!  برای مصطفی همین پیروزی و همین حفظ و حراست از قله استراتژیک همه امداد الهی است! او یک فرد مذهبی است و واقعا آدم احساس می کند از سر اخلاص و به قصد قربت قدم در راه بی بازگشت گداشته است. دروغی در نوشته‌اش نیست، تحلیل‌هایش بر اساس دید خودش است. وقتی از هنرمندان گله می کند که لحظه‌های ناب  جهاد و شهادت را به تصویر نکشیده‌اند نشان می دهد با فیلم سینما در دهه شصت دمخور نبوده وگرنه کیست که نداند حاتمی کیا در دیده‌بان و  مخصوصا مهاجر شهادت و سیر الی الله را با پرواز مهاجر به زیباترین حالت به تصویر کشیده است. رسول ملاقلی پور در پرواز در شب شهادت مهدی نریمان فرمانده گردان کمیل با لب تشنه و آهنگ سقای دشت کربلا ابوالفضل به تمام معنا به زیبایی فیلم گرفته است. حمید نژاد در هور در آتش عرفان و شهادت را به اوج می رساند. حتی باشو بیضایی لحظه‌های نابی از ایران دوستی و جنگ را کنار هم قرار داده است.  عجیب است که خاک سرخ را شاید ندیده است. به قول آقای دکتر اژه‌ای سریال خاک سرخ حاتمی کیا سند شرافت یک ملت است!

برای مصطفی جنگ همه‌اش نبرد با شیطان و دست نیاز به سوی خداست. به همین خاطر وقتی قرار است پایش قطع گردد دست نیاز و تمنا به‌سوی خدا دراز می‌شود و مگر  امکان دارد برای کسی که تمام وجودش نیاز شده‌است استجابت اتفاق نیفتد. او بخاطر دعا‌های خالصش از طرف حضرت حق مورد لطف قرار می گیرد و در دو معجزه‌ پیاپی سلامتی اش را باز می یابد تا دوباره قدم در راه بگدارد. او یک کوه‌نورد است و همین کوهنوردی‌اش باعث زنده ماندنش می‌شود. کسی که با کوه انس می گیرد کوه بالهای حراستش را برای او باز می کند و او را از بلایا حفظ می کند. عکس های آخر  بر فراز آرارات و کلیمانجارو معجزه‌ شفا یافتن جانبازی است که دعاهایش به تیر اجابت خورده است.   رساندن انتهای کتابش به دیدار با بنیانگذار جمهوری اسلامی هوشمندانه انتخاب شده و به زیبایی سرگذشتش افزده است. فقط ندانستم چرا نام این کتاب صخره‌های خاموش است که اگر صخره‌های خونین یا صخره های آسمانی بود شاید بهتر بود که از آن صخره‌‌ها تعداد زیای در حدود هفتاد جوان برومند راه بسوی آسمان گشودند. به امید خواندن ادامه خاطرات او. یا حق