بي صدا شب تا سحر
ياران خود را خواند و گرد آورد
جا به جا
در راه ها
بر شاخه ها
بر بام گسترد
صبحگاهان
شهر سرتا پا سياه از
تيرگي هاي گنهکاران
ناگهان چون نوعروسي در پرندين پوشش پاک سپيد تازه
سر بر کرد
شهر اينک دست نيروهاي نوراني است
در پس اين چهره تابنده
اما
باطني تاريک دودآلود ظلماني است
گر بخواهد خويشتن را زين پليدي هم بپيرايد
همتي بي حرف همچون برف مي بايد

سلام استاد.کاش زودترگفته بوديد که وبلاگ دارين که اين 4سال بيشترميشناختيمتون.امروز سرکلاس گفتين که خاطرات جنگ را تو وبلاگتون نوشتين.خيلي خوب مينويسيد.بهتون تبريک ميگم وممنون از اينکه خاطراتتون راواسمون مينويسين.چون ما اون زمان نبوديم تابدونيم.ماسرکلاس هم کلي مطلب ازتون ياد ميگيريم.واقعاازتون تشکر ميکنم وبراتون آرزوي سلامتي وموفقيت روزافزون ميکنم......