سال 92 براي من که خيلي خاص بود، سال بيکاري. با هزار آرزو ارشد گرفتم و سربازي رفتم و در نهايت هيچ، اي دريغ از عمر رفته. يه زماني مي گفتن بخونيد و بخونيد، ما هم خونديم. الان مي گن کار بيافرينيد اما چطوري نميدونم. ارشد رياضي براي من تنها آفرين شنيدن تو روز مصاحبه کاري داشت. تلخي رها کردن آرزوي ادامه تحصيل هم که جاي خود. ديگه به اين نتيجه رسيدم که دکتري براي من و امثال من تجمله. متاسفانه زمان کار و فعاليت ما مصادف شد با دوره نامحمود اقتصادي و سياسي مملکت! اما خدا را شکر که يک سال بيکاري زمان خوبي بود براي فکر کردن، کتاب خوندن، و اگه خدا قبول کنه يه کمي هم به معنويات رسيدن. با خودم مي گم حکمت خدا بوده که به چيزايي لازمي براي زندگي فکر کنم که پيش از اين کمتر توجهم رو جلب مي کرد.

ان شاءالله سال 93 براي همه سال «احسن الحال» باشه.